สี่ร้อยสิบสาม

แสงอรุณยามเช้าสาดส่องทั่วมฤคาสน์ อาบไล้พื้นโถงทางเดินขัดมันจนเป็นสีทอง แต่ก็ไม่อาจขับไล่ความเยียบเย็นที่แล่นจับกระดูกสันหลังของฉันได้เลย ทันทีที่ก้าวออกจากห้องของเซซิเลีย

เตียงของเธอนั้นว่างเปล่า

ฉันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งครั้ง หน้าอกบีบรัด ในตอนแรก ฉันคิดว่าเธออาจจะเดินเล่นเข้าไปในห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ